Drętwienie, mrowienie, problem z chwytem czy nieustająca potrzeba potrząśnięcia ręką to tylko część objawów, które mogą towarzyszyć zespołowi cieśni nadgarstka. Objawy często występują w nocy lub nad ranem.

Przyczyną tego schorzenia jest długotrwały ucisk nerwu pośrodkowego w okolicy nadgarstka przez poprzecznie przebiegające ścięgno – tzw. Troczek zginaczy. Może to być wynikiem choroby o podłożu reumatycznym lub zawodowym (np. powtarzalność czynności, długotrwała, wymuszona pozycja nadgarstka). Zdarza się, że powstaje na skutek urazu (np. złamanie, obrzęk), zaburzeń hormonalnych, ganglionu, krwiaka czy niedoboru witaminy B₁₂ i B₆. Czasem pojawia się u kobiet w ciąży.

Objawy zespołu cieśni nadgarstka (ZCN)  to przede wszystkim:

• - drętwienie i ból palców,
• - problemy z wykonywaniem precyzyjnych ruchów,
• - uczucie osłabienia dłoni,
• - brak możliwości zaciśnięcia ręki w pięść,
• - wypadanie z dłoni trzymanych przedmiotów

O pierwszym etapie tego schorzenia może świadczyć ból i drętwienie palców, które wybudza ze snu. Warto zaznaczyć, że dotyczy to palców I, II, III oraz połowy palca IV.  Nasilenie objawów oraz zwiększenie ich częstotliwości (np. pojawienie się ich również w ciągu dnia) świadczy o zaostrzeniu choroby.

Niepodjęcie leczenia w tym stadium może prowadzić do zaników mięśni w obrębie kciuka oraz do pogłębienia się zmian degeneracyjnych nerwu pośrodkowego, a nawet do jego nieodwracalnego uszkodzenia. Rozpoznanie ZCN możliwe jest dzięki zebraniu wywiadu, wykonaniu badania klinicznego z wykorzystaniem specjalistycznych testów (Tinnela i Phalena). Kluczowe jest jednak badanie przewodnictwa nerwowego – oceniane w badaniu EMG i ENG. W przypadku zespołu cieśni nadgarstka występują charakterystyczne odchylenia w tym badaniu. Czasami diagnostykę poszerza się o badanie RTG i MRI kręgosłupa szyjnego w celu wykluczenia innych przyczyn występujących dolegliwości.

Proces leczenia w pierwszym etapie polega na działaniu przeciwzapalnym.  Stosuje się wówczas farmakoterapię jak również fizjoterapię (terapia manualna, fizykoterapia, kinezyterapia).

Przy braku efektów wdraża się leczenie operacyjne, które polega na przecięciu troczka zginaczy nadgarstka. Pozwala to na zwiększenie objętości kanału nadgarstka, a tym samym na odbarczenie nerwu pośrodkowego. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, najczęściej w trybie chirurgii jednego dnia.

Przeciwwskazaniem jest ciąża oraz niedoczynność tarczycy.

Po zabiegu dolegliwości najczęściej ustępują bardzo szybko. W walce z bólem pooperacyjnym pomaga fizjoterapia polegająca na:

• - mobilizacji blizny,
• - technikach neuromobilizacyjnych,
• - kinezyterapii.

Istotne jest też wspomaganie rehabilitacji zabiegami fizykoterapeutycznymi (np. laseroterapia wysokoenergetyczna, krioterapia, magnetoterapia) oraz edukacja z zakresu ergonomii pracy.