Prawidłowe napięcie mięśniowe w okolicach jamy ustnej jest niezbędne do codziennej aktywności: oddychania, mówienia, jedzenia. Jednak nie u każdego mięśnie w obszarze ust działają właściwie. Zaburzenie miofunkcjonalne to zaburzenie czynności mięśni ustno- twarzowych oraz mięśni żujących, które dotyczyć może zarówno dzieci w różnym wieku, jak i osób dorosłych. To przede wszystkim nieprawidłowe połykanie, czyli:

• nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg w trakcie połykania,
• niekorzystne stany napięcia mięśniowego w obszarze ust, przez które język nie może utrzymać fizjologicznej, prawidłowej pozycji spoczynkowej.

Wskazania do terapii miofunkcjonalnej:

• zaburzone połykanie,
• stale otwarta buzia, oddychanie przez usta,
• zaburzenia artykulacji w połączeniu z nieprawidłowym wzorcem połykania (seplenienie),
• ślinienie,
• anomalie w ustawieniu zębów w połączeniu z przyzębowo lub międzyzębowo ukierunkowanym procesem połykania - nieprawidłowa pozycja spoczynkowa języka,
• słabo wyrażona mimika twarzy.

Terapia miofunkcjonalna dotyczy głównie pracy nad mięśniami obszaru ustno- twarzowego, a w przypadku problemów mięśni języka i mięśni mimicznych często trzeba pracować także nad mięśniami grzbietu i brzucha.

Podstawowym celem terapii miofunkcjonalnej jest uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, domknięcie warg oraz prawidłowe połykanie.

Warto uzmysłowić sobie, że połykamy do 2000 razy dziennie. Jeśli więc podczas każdego aktu połykania język powiela patologiczny wzorzec ruchowy (np. porusza się do przodu i napiera na zęby) to siła nacisku w ciągu 24 godzin może wynieść nawet 4 tony!

Nieleczone zaburzenia miofunkcjonalne mogą mieć różne konsekwencje:

• problemy z artykulacją, wady wymowy,
• wady zgryzu,
• problemy ze stawami skroniowo-żuchwowymi,
• paradontoza.

Aby ustrzec się przed powyższym warto podjąć terapię - w każdym wieku. Proces leczenia jest bezbolesny i nieinwazyjny. Polega na wykonywaniu ćwiczeń logopedycznych aktywujących mięśnie twarzy w celu wypracowania właściwej koordynacji funkcji aparatu mięśniowo-szkieletowego. Należy mieć na uwadze, że terapia miofunkcjonalna ma charakter czynny, a więc wymaga od pacjenta aktywnego udziału w procesie terapii.