Mięsień nadgrzebieniowy barku to stosunkowo niewielki mięsień górnej części stawu barkowego o bardzo ważnej funkcji. Poza typowo ruchowym zadaniem, którym jest odwodzenie (unoszenie do boku) ramienia, w znacznym stopniu odpowiada również za stabilizację stawu ramiennego, tzn. chroni go przed podwichnięciami lub zwichnięciem.

Niestety z racji na swoje niefortunne położenie w potrzasku pomiędzy dwiema strukturami kostnymi – wyrostkiem barkowym łopatki oraz głową kości ramiennej – jego ścięgno jest często narażone na uszkodzenie spowodowane uciskiem pomiędzy nimi.

Do wspomnianego ucisku dochodzi najczęściej w wyniku spadku ruchomości łopatki wraz z jej obniżeniem. W wyniku tego wspomniany wyrostek barkowy, który jest jej częścią, nie unosi się odpowiednio podczas ruchu odwodzenia, powodując zgniatanie ścięgna pomiędzy nim, a kością ramienną. Najczęściej z takimi okolicznościami mamy do czynienia np. w efekcie długoletniej pracy siedzącej.

Uszkodzenie mięśnia nadgrzebieniowego powoduje bardzo charakterystyczne objawy obejmujące:

• ból barku podczas ruchów ręki na poziomie oczu, bardzo często z promieniowaniem do bocznej strony ramienia,
• bóle nocne – zwłaszcza podczas leżenia na uszkodzonej stronie.

Problem tej struktury jest często elementem większej całości, zwłaszcza postawy. Nieleczony może powodować kolejne dolegliwości związane ze znacznym ograniczeniem ruchomości barku czy zapaleniem kaletki podbarkowej.  Tak więc istotną rolę w jej leczeniu ma moment zgłoszenia się do specjalisty.

Jeżeli zmiany w naszej postawie i kontuzja barku nie są jeszcze mocno utrwalone to leczenie przebiega relatywnie sprawnie obejmując fizykoterapię oraz terapię manualną wraz z ćwiczeniami postawy i daje szansę na pełen powrót do formy bez nawrotów. Natomiast długotrwałe utrzymywanie się nieprawidłowości może prowadzić do konieczności terapii przy pomocy iniekcji lub nawet operacji w przypadku całkowitego zerwania ścięgna.