Kinesiotaping (inaczej plastrowanie dynamiczne) to metoda terapeutyczna polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze w celu osiągnięcia pożądanego efektu. W praktyce stosuje się go w celu m.in.

• zmniejszenia lub zwiększenia napięcia danej grupy mięśniowej,
• poprawy przepływu krwi i limfy danego obszaru ciała,
• ustabilizowania kontuzjowanego stawu.

Metoda została opracowana i spopularyzowana na początku lat osiemdziesiątych przez Japończyka Dr Kenzo Kase. Wykorzystuje się w niej specjalnie wytworzony plaster nieograniczający ruchów, rozciągający się tylko w jednym kierunku, o właściwościach zbliżonych do parametrów ludzkiej skóry. Jest odporny na działanie wody, a dzięki specjalnemu klejowi, którym jest pokryty z jednej strony, nie powoduje uczuleń. Warto zaznaczyć również, że wbrew częstemu przekonaniu kolory, w których występuje nie nadają mu żadnych dodatkowych właściwości.

Plastrowanie ma działanie czysto mechaniczne. Oznacza to, że efekt terapeutyczny jest osiągnięty wyłącznie poprzez wpływ na receptory i napięcia występujące w tkankach pacjenta, gdyż sam plaster nie jest nasączony żadną substancją leczniczą.

Trzeba natomiast podkreślić, że kinesiotaping nie jest samodzielną formą leczenia. Jego działanie ogranicza się do czasu, podczas którego pacjent ma naklejony plaster, a więc ok. 4 - 7 dni. Jest zatem jednym z narzędzi wspomagających terapię prowadzaną przez fizjoterapeutę, czasami określanym jako „przedłużenie ręki terapeuty”, pozwalającym lepiej utrzymać wyniki pracy w gabinecie już po jego opuszczeniu.