Skręcenie stawu kolanowego to kontuzja występująca zazwyczaj u osób aktywnych. Dotyka zarówno zawodowców jak i tych uprawiających sport amatorsko. 

Ryzyko jej wystąpienia zwiększa się w trakcie czynności wymagających dużego obciążenia kończyny dolnej w połączeniu z dynamicznymi ruchami zgiecia stawu kolanowego i rotacji podudzia.Uraz ten powstaje zwykle,  na skutek zadziałania siły zewnętrznej na kolano np.w trakcie uderzenia ze strony innej osoby ake także  w wyniku nagłych zatrzymań i zmiany kierunku biegu.

Dochodzi do niego najczęściej podczas gry w siatkówkę, koszykówkę, piłkę nożną czy hokej na lodzie.

Przy skręceniu stawu kolanowego zaburzona zostaje praca aparatu stabilizujący ten staw.

Najczęściej uszkodzeniu ulegają :

• więzadło krzyżowe przednie ( ACL)
• więzadło krzyżowe tylne ( PCL)
• więzadło poboczne piszczelowe (MCL)
• więzadło poboczne strzałkowe (LCL)
• łąkotka przyśrodkowa (MM)
• łąkotka boczna ( ML)

Wyróżniamy trzystopniową skalę skręcenia:

I - uszkodzenie niewiekiej ilości włókien więzadła i torebki stawowej z miejscową bolesnością, minimalnym obrzękiem i  krwiakiem przy zachowaniu stabilności stawu

II - uszkodzenie większej ilości włókien więzadła z częściowym ich zerwaniem, z objawami występującymi w stopniu I ale o większym nasileniu i z możliwością pojawienia się zaburzeń stabilności stawu

III - całkowite przerwanie ciągłości więzadła z bolesnością w trakcie obciążania kończyny dolnej i z utratą stabilności stawu 

Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia urazu :

• wcześniejsze epizody związane ze skręceniem stawu kolanowego 
• zaburzenie siły mięśni otaczających staw kolanowy 
• nieodpowiednie obciążanie kończyny w trakcie aktywności fizycznej 
• zaburzenia biomechaniki kończyny dolnej 

Diagnostyka uszkodzeń przy stopniu I i II jest możliwa do wykonania podczas badania przez lekarza lub fizjoterapeutę za pomocą odpowiednich testów funkcjonalnych.

III stopień uszkodzenia wymaga poszerzenia diagnostyki o badania obrazowe (MRI).

U Pacjentów z postawioną diagnozą skręcenia I i II stopnia najczęściej proponuje się leczenie nieoperacyjne. Niezbędne jest jak najszybsze wprowadzebnie fizjoterapii - zwłaszcza technik terapii manualnej wspomaganych kinesiotapingiem oraz zabiegami fizykalnymi  ( krioterapia,  laseroterapia HILT,  magnetterapia). Z czasem o terapii włącza się  trening medyczny skupiający się na wzmocnieniu siły i elastyczności mięśni działających na staw kolanowy a także na poprawie stabilności stawu.

W przypadku uszkodzenia III stopnia stosuje się zazwyczaj leczenie operacyjne, po którym wdrażane są odpowiednie procedury usprawniające.