Obecnie wczesne wykrycie raka piersi daje szansę na całkowite wyleczenie, dlatego niezwykle istotne jest wykonywanie systematycznych badań profilaktycznych.

Należą do niech:

• Badanie USG
• Mammografia
• Samobadanie piersi.

Badanie USG zaleca się przeprowadzać raz w roku, niezależnie od wieku i wielkości piersi. Jest to bezpieczna i bezbolesna metoda diagnostyczna, nie wymagająca specjalistycznego przygotowania.

Bardzo ważne jest również regularne samobadanie piersi. Najlepiej wykonać je po zakończonej miesiączce, a w okresie menopauzy w wybrany przez siebie jeden dzień miesiąca.

Kolejnym istotnym badaniem jest mammografia. Warto wiedzieć, że od listopada b.r. zgodnie z programem profilaktyki raka piersi, pacjentki w wieku 45-74 lat będą mogły je wykonać co dwa lata bez skierowania.

Znaczna ilość kobiet nie decyduje się niestety na w/w badania. Przyczyną jest najczęściej lęk, zniechęcenie, brak informacji a w przypadku samobadania nieumiejętność poprawnego wykonywania.

Wszystko to jednak może wpłynąć na zbyt późne wykrycie nieprawidłowości. Każde zaś zgrubienie czy guzek powinno być skonsultowane z lekarzem. Wizyta u radiologa pozwala na ocenę struktury piersi, interpretację zmian stwierdzonych w obrazie USG oraz tych opisanych w mammografii. Prawidłowego samobadania piersi natomiast można nauczyć się np. podczas wizyty u fizjoterapeuty uroginekologicznego.

Stosowanie się do wymienionych wskazówek diagnostycznych zapewnia lepszą kontrolę stanu swojego zdrowia a w przypadku wykrycia nowotworu we wczesnym okresie, zwiększa szansę na całkowite wyleczenie.

Niezwłocznej konsultacji z lekarzem wymaga występowanie następujących objawów:

• zgrubienie w piersi tzw. guzek, 
• wciągnięcie skóry lub brodawki
• zmiana wielkości lub kształtu piersi
• zmiany skórne wokół brodawki
• wyciek z brodawki (zwłaszcza krwisty)
• zaczerwienienie i zgrubienie skóry („skórka pomarańczowa”)
• powiększenie węzłów chłonnych w dole pachowym
• owrzodzenie skóry piersi.

Szczególnej uwagi wymagają następujące czynniki ryzyka występowania raka piersi:

• płeć
• wiek - wzrost zachorowalności po 35 roku życia,
• czynniki genetyczne - występowanie raka piersi w rodzinie, szczególnie u krewnych pierwszego stopnia (matka, siostra). Szczególnie ryzyko wzrasta, gdy nowotwory występują zarówno u matki i siostry, przed 35 r.ż. - myślimy o raku uwarunkowany genetycznie z mutacją genów: BRCA1, BRCA2 (myślimy o raku piersi i jajnika).
• czynniki hormonalne endo- i egzogenne 
• kobiety w ciąży i trakcie laktacji również chorują na nowotwory !

W JOPA Clinic badania USG wykonuje Anna Mróz – lekarz radiolog.

Jedną z przyczyn dolegliwości bólowych okolicy stawu kolanowego może być poduszka tłuszczowa zwana Ciałem Hoffy. Jest to struktura położona pod rzepką i ograniczona od góry jej więzadłem.

Ciało Hoffy oddziela kość udową i piszczelową od powierzchni rzepki, zmniejsza tarcie pomiędzy więzadłem właściwym rzepki, samą rzepką i położonymi głębiej tkankami stawu kolanowego. Pełni również funkcję amortyzującą wstrząsy podczas obciążania stawu.

Na dolegliwości ze strony ciałka tłuszczowego mogą wpływać np.

• sumujące się mikrourazy w obrębie stawu kolanowego,
• nieprawidłowe ustawienie rzepki i jej urazy,
• urazy łąkotek,
• przebyte zabiegi w obrębie kolana,
• bezpośrednie uderzenie w przednią część stawu.

Ciało Hoffy jest mocno unerwione, więc gdy podczas urazów okolicznych tkanek dojdzie do stanu zapalnego i obrzęku, a ciałko Hoffy zostanie uciśnięte lub podrażnione, dojdzie do odczuwania dolegliwości bólowych. Może dojść również do obrzęku samej poduszki tłuszczowej i jej zakleszczenia pomiędzy rzepką, a kością udową.

Nad diagnostyką w kierunku dysfunkcji ciała Hoffy warto zastanowić się w przypadku wystąpienia następujących dolegliwości:

• ból lub obrzęk okolicy podrzepkowej (zwłaszcza po bokach więzadła rzepki),
• uczucie rozpierania w stawie podczas zgięcia i wyprostu kolana
• dolegliwości podczas dotyku przedniej części stawu.

Podstawą diagnozowania jest zebranie wywiadu i wykonanie badania obrazowego takiego jak USG lub/i rezonansu magnetycznego. Diagnozę stawia lekarz ortopeda.

W leczeniu schorzeń ciałka Hoffy wyróżniamy leczenie zachowawcze i leczenie operacyjne. Podczas leczenia zachowawczego możemy skorzystać z pomocy fizjoterapeuty, który używając technik terapii manualnej, kinesiotapingu i zabiegów fizykoterapii pomoże zwalczyć dolegliwości bólowe i stan zapalny tkanek okolicy stawu. Pomocne będą również elementy treningu medycznego wzmacniające i stabilizujące staw kolanowy. Niekiedy konieczne mogą być również iniekcje ze środkami przeciwbólowymi i przeciwzapalnymi.

W przypadku braku poprawy po leczeniu zachowawczym wykonuje się zabieg artroskopowy polegający na usunięciu zmienionych przewlekłym stanem zapalnym i zwłókniałych części ciałka tłuszczowego. Po zabiegu nie ma obowiązku odciążania kończyny, ruch zgięcia i wyprostu w stawie może być wykonywany w bez bólowym zakresie. Okres powrotu do zdrowia trwa zazwyczaj 3-4 tygodnie, a do pełnego sportu około 2 miesięcy. Warto w tym czasie współpracować z fizjoterapeutą.

Zjawisko niestabilności stawu ramiennego to stan, do którego dochodzi na skutek nawracających zwichnięć. Głowa kości ramiennej (podczas wykonywanych ruchów) przemieszcza się w nieprawidłowy, nadmierny sposób względem panewki, często zupełnie z niej wypadając. Może to prowadzić uszkodzenia struktur stawowych tj np. obrąbek więzadła, torebka stawowa. Dolegliwościami towarzyszącymi może być ból, poczucie dyskomfortu i niepewność.

Wyróżnia się dwa rodzaje niestabilności:

• jednokierunkowy – powstająca w wyniku urazu związana jest z charakterystycznymi wewnątrz i zewnątrzstawowymi,
• wielokierunkowy – wynikający z wrodzonej wiotkości, nie jest z wiązana z konkretnym urazem.

Podziału można dokonać, również na podstawie kierunku przemieszczania się głowy kości ramiennej względem panewki. Chory cierpiący z powodu niestabilności przedniej stawu ramiennego będzie zgłaszał ból oraz poczucie dyskomfort w określonych pozycjach barku. Często jest to tak zwana pozycja obawy/pozycja 90-90- (90° odwiedzenia i 90° rotacji zewnętrznej), zaś osoba cierpiąca z powodu niestabilności tylnej stawu ramiennego będzie zgłaszał ból w rzucie tylnej szpary stawy oraz poczucie dyskomfortu i obawy w pozycji zgięcia, przewidzenia i rotacji wewnętrznej barku. Dolegliwości mogą nasilać się podczas aktywności takich, jak: pływanie, wiosłowanie czy wyciskanie sztangi w pozycji leżącej.

Brak stabilności stawu sprawia, że nie jest on odpowiednio chroniony przez struktury wewnątrzstawowe, które ulegają rozciągnięciu czy uszkodzeniu. Może też wiązać się ona z uszkodzeniem struktur ścięgnistych, które swoje przyczepy mają w obrębie stawu.

Gdy stabilizatory statyczne czy obrębek stawowy, torebka i więzadła zaprzestają spełniać swoją funkcję, potrzebna jest większa stabilizacja zewnętrzna, czyli stabilizacja mięśniowa.

Kluczową rolę w leczeniu niestabilności odgrywa rozpoznanie jej rodzaju, wykluczanie innych uszkodzeń, poznanie przyczyny, a w kolejnym kroku podjęcie decyzji o odpowiednim postępowaniu.

W wielu przypadkach dobre rezultaty terapeutyczne przynosi leczenie zachowawcze- czyli fizjoterapia. Skupia się ona na poprawie działania dynamicznych stabilizatorów obręczy barkowej. Ma również na celu edukację Pacjenta w zakresie ryzykownych pozycji i unikania działań wpływających na zaostrzenie objawów. Kluczowym postępowaniem jest terapia manualna i ćwiczenia często wspomagane fizykoterapią i kinesiotapingiem.

Rehabilitacje barku po uszkodzeniu lub/i po zabiegu operacyjnych powinna być wczesna i rozpoczynać się od ruchów czynnych i działań mających na celu przywrócenie odpowiedniej biomechaniki.

Kilka słów na temat kontuzji stawu kolanowego od Michała Masternaka – fizjoterapeuty JOPA Clinic.

Kontuzje kolana stanowią lwią część wśród urazów u osób uprawiających sport. Wśród aktywności o zwiększonym ryzyku wymienia się: piłkę nożną, koszykówkę, siatkówkę oraz bieganie. Dotykają one również osób trenujących CrossFit, trójbój siłowy, podnoszenie ciężarów czy kulturystykę. Uszkodzenie stawów kolanowych to jeden z najczęstszych powodów, który ogranicza sprawność ruchową.

Staw kolanowy złożony jest z kości udowej i piszczelowej, a także trzeszczki, którą jest rzepka. Zawiera łękotki, które pogłębiają powierzchnie stawowe kości piszczelowej i pełnią funkcję stabilizującą i amortyzującą. Wzmacniają go więzadła wewnętrzne i zewnętrzne oraz różne grupy mięśni kończyny dolnej. Staw kolanowy jest stawem zawiasowym zmodyfikowanym, w którym poza ruchami zgięcia i wyprostu w osi strzałkowej, zachodzą także ruchy obrotowe wokół osi podłużnej - rotacja wewnętrzna podczas zgięcia oraz ostatniej fazie wyprostu, a także rotacja zewnętrzna.

Do objawów, które najczęściej towarzyszą urazom kolan zalicza się:

• ból,
• ograniczenia ruchomości,
• obrzęk,
• tkliwość,
• zwiększenie temperatury w obrębie stawu,
• niestabilność stawu.

Istotnym aspektem diagnostyki jest szczegółowy wywiad, testy diagnostyczne oraz badania obrazowe (RTG, MRI, USG).

W leczeniu kontuzji stawu kolanowego kluczowe jest postępowanie fizjoterapeutyczne. Wykorzystuje się tu techniki terapii manualnej, zabiegi fizykoterapeutyczne oraz różnego rodzaju ćwiczenia. Głównym celem jest tu działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne w konsekwencji przywracające sprawność pacjenta. Warto wiedzieć, że niezwykle ważne jest by rodzaj i intensywność ćwiczeń były dobrane indywidualnie. Terapię można również wspomagać kinesiotapingiem.

Dno miednicy wyścielone jest warstwami mięśni,  które niestety często są pomijane podczas wykonywania ćwiczeń. To spory problem, ponieważ mają one ogromny wpływ na jakość życia i zdrowia psychofizycznego. Styl życia i zmiany zachodzące wraz z wiekiem w organizmie kobiety stanowią coraz większe wyzwanie dla dna miednicy, predysponując do różnorodnych zaburzeń. Ich spektrum jest szerokie: od awolucji (niemożność napięcia) do problemów z relaksacją (co też wbrew pozorom nie do końca jest przeciwstawne), przez nietrzymanie moczu, obniżenie narządów i zespołów bólowych miednicy. Cechą łącząca walkę z tymi dolegliwościami jest rekomendowana aktywność i ćwiczenia fizyczne, również jako uzupełnienie terapii manualnej. Takie postępowanie terapeutyczne ma na celu poprawę ukrwienia tkanek, zwiększenie ich elastyczności, odżywienia i regenerację.

Ćwiczenia powinny być dobrane indywidualnie, po wcześniej przeprowadzonym wnikliwym wywiadzie i badaniu. Skupiają się głównie na:

• poprawie propriocepcji (czucia głębokiego) dna miednicy,
• odciążeniu i wzmocnieniu z poprawą reaktywacji,
• koordynacji ruchu z oddechem,
• poprawie mobilności sąsiednich stawów (szczególnie biodrowych i odcinka lędźwiowego kręgosłupa).

Brak aktywności jest jednym z czynników ryzyka wystąpienia zaburzeń mięśni dna miednicy, więc nawet kiedy takowe się pojawią, ruchu nie powinno się zabraniać,  a modyfikować go, aby przynosił jak najwięcej korzyści dla pacjenta.

Filary bezpiecznej aktywności fizycznej to:

• świadomość ciała,
• wiedza w zakresie bezpiecznych pozycji i odpowiedniej techniki dla wykonywanych ćwiczeń,
• optymalna rozgrzewka i czas na wyciszenie po treningu,
• regeneracja,
• nawodnienie,
• prawidłowa praca mięśni CORE, aby aktywność stanowiła profilaktykę zaburzeń dna miednicy.

W Jopa Clinic na fizjoterapię uroginekologiczną można umówić się do mgr Natalii Wilczyńskiej.

Więcej informacji poprzez kontakt z rejestracją.

Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego to dosyć powszechny problem bólowy zewnętrznej części uda i kolana. Ma podłoże przeciążeniowe i dotyczy zwłaszcza osób uprawiających sporty biegowe oraz kolarstwo, jednak nie ogranicza się tylko do nich. W grupie zwiększonego ryzyka są również osoby z wadami w postawie, zwłaszcza pogłębieniem lordozy lędźwiowej.

Samo tarcie, zawierające się w nazwie syndromu i w efekcie powodujące stan zapalny oraz ból, występuje pomiędzy pasmem biodrowo-piszczelowym, tj. grubym pasem powięzi biegnącym po bocznej stronie uda w przedłużeniu mięśni: naprężacza powięzi szerokiej, pośladkowego wielkiego i pośladkowego średniego, a wyniosłościami kostnymi kości udowej: krętarzem większym oraz/lub nadkłykciem bocznym tej kości. Warunkiem zaistnienia mechanizmu prowadzącego do problemu jest jednak nadmierne napięcie pasma - właśnie wtedy zmniejsza się konieczny do prawidłowego funkcjonowania dystans pomiędzy nim, a elementami kości udowej.

Nadmierne napięcie z kolei najczęściej ma swoje podłoże w złych nawykach treningowych, najczęściej w postaci niedostatecznej ilości lub zupełnego pomijania rozluźniania i rozciągania pracujących mięśni. Zdarza się, że owo napięcie urasta do poziomu problemu u osób nietrenujących. Wtedy najczęściej mamy do czynienia z kompensacyjnym napięciem tej struktury w przebiegu wad postawy.

W każdym z powyższych przypadków rozwiązaniami zmniejszającymi objawy bólowe tego zespołu jest rozluźnianie i rozciąganie nadmiernie napiętego pasma oraz mięśni go tworzących.

Kluczowa jest tutaj pomoc fizjoterapeuty pod postacią terapii manualnej, jednak dużą część problemu można zwalczyć samodzielnie poprzez systematyczną pracę nad tym w warunkach domowych na podstawie otrzymanego instruktażu oraz poprzez starania mające zmniejszyć udział złych nawyków.

Dodatkowym wsparciem w uśmierzeniu bólu mogą być zabiegi fizykoterapeutyczne. W najbardziej uporczywych przypadkach konieczne może okazać się również leczenie z użyciem miejscowych iniekcji przeciwzapalnych wykonane przez lekarza ortopedę.

Powyższą poradę przygotował dla Państwa nasz fizjoterapeuta Cezary Górski.

Dolegliwości bólowe, ograniczenie ruchomości oraz przeskakiwanie żuchwy z objawami akustycznymi stanowią triadę zaburzeń czynnościowych stawów skroniowo-żuchwowych. Ich budowa umożliwia duże zdolności biomechaniczne, również dzięki obecności krążka stawowego.

Często dochodzi jednak do zaburzenia jego prawidłowej funkcji, co skutkuje trzaskami podczas otwierania i zamykania ust.

Do głównych przyczyn dysfunkcji krążka stawowego należą:

• parafunkcje okluzyjne np.: obgryzanie paznokci i zaciskanie zębów, prowadzące do nadmiernego napięcia układu mięśniowo-powięziowo-więzadłowego,
• wady zgryzu
• urazy

Głównym prowokatorem wyżej wymienionych dysfunkcji stawów skroniowo żuchwowych, w tym patologicznemu przemieszczeniu krążka, jest przewlekły stres, stąd leczenie powinno być wielodyscyplinarne i obejmować m.in stomatologa, fizjoterapeutę, psychologa, logopedę, laryngologa.

Postępowanie fizjoterapeutyczne ukierunkowane na repozycję krążka stawowego obejmuje:

• terapię manualną,
• terapię tkanek miękkich,
• ćwiczenia czynne, izometryczne, relaksacyjne (w tym oddechowe),
• autoterapię Pacjenta,

W terapii stawów skroniowo-żuchwowych bardzo ważna jest praca nie tylko lokalna, w obrębie czaszki, lecz z całą postawą. Holistyczne podejście do pacjenta jest kluczowe, aby trwale pozbyć się dysfunkcji, gdyż perspektywa postrzegania stawów skroniowo-żuchwowych jest wielopłaszczyznowa.

Fizjoterapia to dziedzina medycyny zajmująca się przywracaniem, rozwijaniem oraz utrzymywaniem zdrowia i kondycji fizycznej człowieka na jak najlepszym poziomie, a także działaniem prewencyjnym.

W jej skład wchodzi fizykoterapia, kinezyterapia, masaż i terapia manualna. #Fizjoteam Jopa Clinic pomaga Pacjentom borykającym się z różnego rodzaju problemami zdrowotnymi stosując szeroki szeroki wachlarz metod fizjoterapeutycznych.

Kiedy warto skorzystać z tego typu leczenia?

Do najczęstszych powodów należą między innymi:

• stany po urazach,
• przebyte zabiegi operacyjne,
• występowanie dolegliwości bólowych i/lub ograniczeń ruchomości w stawach,
• zaburzenia lokomocyjne,
• występowanie dolegliwości bólowych głowy,
• schorzenia stawów skroniowo-żuchwowych,
• problemy uroginekologiczne,
• zwiększone napięcie mięśni np. na skutek stresu,
• występowanie dolegliwości bólowych kręgosłupa,
• przygotowanie do zabiegu operacyjnego.

Oto kilka zdań od Dagny Balińskiej – fizjoterapeutki Jopa Clinic:

Nieutulony płacz, duży niepokój maluszka, wzdęty brzuszek, trudności z wypróżnianiem, prężenie, wyginanie – brzmi znajomo? Tak często może objawiać się kolka niemowlęca.

Czym tak właściwie jest kolka, która potrafi spędzić sen niejednemu rodzicowi?

Klasyczna „kolka” to bóle brzuszka wskutek niedojrzałości układu pokarmowego, które mogą pojawić się pomiędzy 3 tygodniem, a skończonym 4 miesiącem życia maluszka.

Zgodnie z definicją kolę rozpoznajemy w myśl zasady „3” – co najmniej 3 godziny nieutulonego płaczu w ciągu dnia, przez 3 dni w tygodniu, trwające od co najmniej 3 tygodni.

Zanim jednak zrzucimy niewyjaśniony płacz i niepokój na kolkę, należy wziąć pod uwagę, że pod jej maską mogą ukrywać się inne choroby, które także dają dolegliwości bólowe brzuska np.:

• alergie pokarmowe,
• dyschezja jelitowa,
• nietolerancja laktozy,
• relfuks żołądkowo-jelitowy,
• zaburzenia flory bakteryjnej jelit.

W zależności od tego, co jest główną przyczyną napadowego płaczu i trudności brzuszkowych możemy wykorzystać wiele działań fizjoterapeutycznych oraz farmaceutycznych. W tym celu, (oczywiście po konsultacji ze specjalistą) możemy skorzystać z m.in.:

• masażu brzuszka,
• aktywności wpływających na dystrybucję napięcia mięśniowego,
• kinesiotapingu,
• Masażu Shantali,
• probiotyków lub prebiotyków, leków regulujących motorykę przewodu pokarmowego.

W zrozumieniu trudności z jakimi boryka się małe dziecko kluczowe jest znalezienie ich przyczyny.

Tylko to może zapewnić wdrożenie odpowiednich działań i wpłynąć na skuteczne ukojenie w walce z bolącym brzuszkiem maluszka

Skręcenie stawu kolanowego to kontuzja występująca zazwyczaj u osób aktywnych. Dotyka zarówno zawodowców jak i tych uprawiających sport amatorsko. 

Ryzyko jej wystąpienia zwiększa się w trakcie czynności wymagających dużego obciążenia kończyny dolnej w połączeniu z dynamicznymi ruchami zgiecia stawu kolanowego i rotacji podudzia.Uraz ten powstaje zwykle,  na skutek zadziałania siły zewnętrznej na kolano np.w trakcie uderzenia ze strony innej osoby ake także  w wyniku nagłych zatrzymań i zmiany kierunku biegu.

Dochodzi do niego najczęściej podczas gry w siatkówkę, koszykówkę, piłkę nożną czy hokej na lodzie.

Przy skręceniu stawu kolanowego zaburzona zostaje praca aparatu stabilizujący ten staw.

Najczęściej uszkodzeniu ulegają :

• więzadło krzyżowe przednie ( ACL)
• więzadło krzyżowe tylne ( PCL)
• więzadło poboczne piszczelowe (MCL)
• więzadło poboczne strzałkowe (LCL)
• łąkotka przyśrodkowa (MM)
• łąkotka boczna ( ML)

Wyróżniamy trzystopniową skalę skręcenia:

I - uszkodzenie niewiekiej ilości włókien więzadła i torebki stawowej z miejscową bolesnością, minimalnym obrzękiem i  krwiakiem przy zachowaniu stabilności stawu

II - uszkodzenie większej ilości włókien więzadła z częściowym ich zerwaniem, z objawami występującymi w stopniu I ale o większym nasileniu i z możliwością pojawienia się zaburzeń stabilności stawu

III - całkowite przerwanie ciągłości więzadła z bolesnością w trakcie obciążania kończyny dolnej i z utratą stabilności stawu 

Czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia urazu :

• wcześniejsze epizody związane ze skręceniem stawu kolanowego 
• zaburzenie siły mięśni otaczających staw kolanowy 
• nieodpowiednie obciążanie kończyny w trakcie aktywności fizycznej 
• zaburzenia biomechaniki kończyny dolnej 

Diagnostyka uszkodzeń przy stopniu I i II jest możliwa do wykonania podczas badania przez lekarza lub fizjoterapeutę za pomocą odpowiednich testów funkcjonalnych.

III stopień uszkodzenia wymaga poszerzenia diagnostyki o badania obrazowe (MRI).

U Pacjentów z postawioną diagnozą skręcenia I i II stopnia najczęściej proponuje się leczenie nieoperacyjne. Niezbędne jest jak najszybsze wprowadzebnie fizjoterapii - zwłaszcza technik terapii manualnej wspomaganych kinesiotapingiem oraz zabiegami fizykalnymi  ( krioterapia,  laseroterapia HILT,  magnetterapia). Z czasem o terapii włącza się  trening medyczny skupiający się na wzmocnieniu siły i elastyczności mięśni działających na staw kolanowy a także na poprawie stabilności stawu.

W przypadku uszkodzenia III stopnia stosuje się zazwyczaj leczenie operacyjne, po którym wdrażane są odpowiednie procedury usprawniające.

Kręgosłup charakteryzują naturalne krzywizny:  wygięcie w przód – lordoza oraz wygięcie ku tyłowi – kifoza. Mieszczące się w przyjętych normach spełniają bardzo ważną rolę, przede wszystkim służą poprawnemu przenoszeniu sił działających na stawy i mięśnie, tak aby były one rozłożone jak najbardziej równomiernie, dając nam pełną swobodę ruchu i nie prowokując lokalnych przeciążeń i w konsekwencji – bólu.

Wiele czynników w naszym życiu może jednak doprowadzić do zachwiania tej równowagi, co może wywołać zmiany naszej postawy. Jednym z najczęstszych przykładów jest pogłębienie lordozy lędźwiowej. Zwiększenie zakrzywienia dolnej części kręgosłupa w bezpośredni sposób nadmiernie obciąża tylne części kręgów i krążków międzykręgowych (dysków), co w efekcie prowadzi do ich przeciążenia i bólu, a w dłuższej perspektywie degenergacji (zmian zwyrodnieniowych i wypuklin).

Przyczyną takiej zmiany jest utrata równowagi napięcia mięśni odpowiedzialnych za utrzymywanie poprawnego kształtu kręgosłupa. Nadmierne napięcie mięśni zginaczy bioder, głównie biodrowo-lędźwiowego oraz mięśni ud idące w parze ze zwiększonym napięciem mięśni grzbietu prowokują pochylanie miednicy, oraz osadzonego na niej kręgosłupa do przodu. W przypadku jednoczesnej niewydolności mających się temu naturalnie przeciwstawiać mięśni pośladków i brzucha możemy już mówić nie tylko o pogłębieniu lordozy, ale już o całym zespole zależności noszącym nazwę zespołu skrzyżowania dolnego.

Najczęstszą przyczyną dysbalansu mięśniowego prowadzącego do zespołu skrzyżowania dolnego jest siedzący tryb życia. Pozycja ta wymusza długotrwałe statyczne zgięcie bioder przy jednoczesnym rozciągnięciu i niskiej aktywności mięśni pośladkowych oraz mięśni brzucha w prostej linii prowadzi do zmian opisanych powyżej.

Terapia prowadzona przez fizjoterapeutę, a także autoterapia obejmująca pracę własną oraz poprawę ergonomii pacjenta, skupia się przede wszystkim na rozluźnieniu nadmiernie napiętych mięśni grzbietu i ud oraz ćwiczeń wzmacniających mięśnie pośladkowe i głębokie partie mięśni brzucha.

Nietrzymanie moczu to stan, w którym utrudnione jest kontrolowanie jego uwalniania.

Dolegliwość tę charakteryzują objawy o różnym stopniu nasilenia, występujące zarówno w trakcie wykonywania codziennych czynności, jak i w czasie snu. Jej powszechność rośnie  wraz z wiekiem, jednak dotyczy wielu młodych ludzi.

Wyróżniamy kilka rodzajów nietrzymania moczu:

1) Wysiłkowe - ujawnia się, w trakcie wysiłku fizycznego, takiego jak podnoszenie ciężkich przedmiotów, bieganie, skakanie, kichanie, kaszel czy śmiech.

Jest to związane ze wzrostem ciśnienia w jamie brzusznej, które napiera na pęcherz i prowadzi do mimowolnego oddania moczu. Prawidłowe działanie mięśni dna miednicy utrzymuje cewkę moczową i pęcherz oraz zapobiega wydostaniu się moczu, jednak w tym przypadku zaburzone jest napięcie mięśni dna miednicy, co skutkuje ich nieprawidłowym funkcjonowaniem.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu możemy podzielić na:

• 1 stopień to utrata kilku kropli w trakcie podnoszenie ciężarów, podczas aktywności fizycznej, kaszlu czy kichania,
• 2 stopień umiarkowane nietrzymanie przy lekkich czynnościach fizycznych, takich jak wchodzenie po schodach, chodzenie czy truchtanie,
• 3 stopień nietrzymanie może wystąpić przy niewielkim ruchu ciała, jak obrót w łóżku albo bez żadnej czynności.

2) Naglące – występuje nagły, silny i nieodparty impuls do oddania moczu, co prowadzi do jego mimowolnego wycieku.

W zdrowym organizmie pęcherz jest w stałym kontakcie z mózgiem. Receptory w ścianie pęcherza informują o jego wypełnieniu i potrzebnie skorzystania z toalety.

W naglącym nietrzymaniu moczu dochodzi do powstania zaburzeń nerwowych regulujących kontrolę pęcherza.

Wyróżniamy pęcherz nadreaktywny, czyli ciągłą potrzebę oddawania moczu, co objawia się częstomoczem dziennym, czyli częściej niż 6-8 razy w ciągu dnia i nocnym czyli częściej niż raz w ciągu nocy.

Drugim rodzajem jest pęcherz niewrażliwy objawia się brakiem wrażliwości pęcherza na wzrastającą ilość moczu. Nie odczuwamy wtedy potrzeby pójścia do toalety przez wiele godzin. Powoduje to wyciek małych ilości moczu, gdy pęcherz jest przepełniony i nie opróżnia się do końca.

Przyczynami naglącego nietrzymania moczu mogą być zaburzenia neurologiczne, podrażnienie układu moczowego, złe nawyki toaletowe oraz palenie papierosów.

3) Mieszane -  to kombinacja dwóch powyższych rodzajów. Osoby doświadczają zarówno mimowolnego wycieku moczu podczas wysiłku, jak i przy parciu na oddanie moczu.

ogólnie mówiąc czynnikami ryzyka powstawania inkontynencji są:

• geny, przebyte ciąże i porody, elementy stylu życia, wiek, zabiegi i operacje w obrębie miednicy i brzucha, zaburzenia hormonalne, złe nawyki w toalecie,
• nieprawidłowe wykonywanie czynności dnia codziennego, choroby związane z przewlekłym kaszlem, przyjmowanie niektórych leków, nieprawidłowe napięcie mięśni brzucha,
• przewlekłe zapalenia pęcherza moczowego czy infekcje stref intymnych.

Sposobów leczenia nietrzymania moczu jest wiele. Przed rozpoczęciem należy jednak skonsultować każdy przypadek ze specjalistami (ginekolog, urolog oraz fizjoterapeuta. uroginekologiczny). W przypadku dostrzeżenia przez nich wskazań do dalszych konsultacji -konieczna może być wizyta u neurologa lub psychologa.

Podstawową formą leczenia od której zaczynami zmagania z nietrzymaniem moczu, jest terapia behawioralna. Obejmuje zmianę stylu życia i nawyków, szczególne zwrócenie uwagi na prawidłową toaletę oraz niwelowanie czynników ryzyka.

Fizjoterapeuta uroginekologiczny oceni również stopień napięcia, siłę skurczu oraz elastyczność twoich mięśni dna miednicy podczas badania per vaginum lub per rectum.

Przede wszystkim dobierze odpowiednią terapię dostosowaną indywidulanie do każdej osoby, Może to być również  indywidulanie dobrany trening mięśni dna miednicy polegający na wzmacnianiu, terapia w gabinecie skupiająca się na rozluźnieniu napiętych struktur oraz ćwiczenia rozluźniające lub elektrostymulacja mięśni oraz nerwów przy użyciu impulsów elektrycznych za pomocą elektrody dopochwowej lub ractalnej. metoda ta pomaga zlokalizować i świadomie aktywizować mięśnie dna miednicy.

Kiedy należy zgłosić się na taką wizytę?

W  każdym momencie, najlepiej na wczesnym etapie nietrzymania moczu, ponieważ nieleczone może się nasilać i utrudniać komfort życia.

Staw skroniowo – żuchwowy zbudowany jest z głowy żuchwy, która wyglądem przypomina kłykieć. Wyrostek kłykciowy dopasowany jest do wgłębienia kości skroniowej, określany dołem skroniowym. Między jedną a drugą kością znajduje się krążek stawowy, który pełni funkcję amortyzatora. Oprócz struktur kostnych występują również więzadła i mięśnie (m. skroniowy, żwacz, skrzydłowy boczny oraz mięśnie nad i podgnykowe).

W zdrowym stawie skroniowo-żuchwowym, krążek stawowy powinien znajdować się miedzy kłykciem a dołem stawowym. Jeśli zaś objęty jest jakąś dysfunkcją mogą występować w nim trzaski lub klikanie w stawie.

Przyczyn powstawania problemów związanych ze stawami skroniowo-żuchwowymi jest wiele.

Do najczęstszych należą :

• stres,
• zaburzenia zgryzu,
• brak pełnego uzębienia,
• zwiększony tonus mięśniowy struktur wspierających stawy skroniowo-żuchwowe,
• urazy,
• zabiegi chirurgiczne w obrębie szczeki,
• częste i długie żucie gumy.

Dysfunkcje stawów skroniowo-żuchwowych dają różnorakie objawy.

Zaliczamy do nich między innymi:

• bóle karku i głowy, również te przypominające migreny,
• bóle promieniujące do ucha, twarzy i skroni,
• trzaski w stawach,
• ograniczenie ruchomości w stawach,
• ból w trakcie żucia,

Warto wiedzieć, że w walce z takim problemami z pomocą przychodzi fizjoterapia.

Podczas wizyty wykorzystuje się różne metody leczenia.

 Należą do nich:

• terapia manualna (np. mobilizacje, manipulacje w odc. szyjnym),
• terapia tkanek miękkich,
• suche igłowanie,
• terapia narzędziowa,
• zabiegi fizykalne.

Niezwykle istotny jest wywiad z pacjentem i badanie mające na celu znalezienie przyczyny występowania dysfunkcji w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych.

Leczenie powinno odbywać się we wzajemnej współpracy fizjoterapeuty i stomatologa.

Od urodzenia głowa maluszka intensywnie rośnie, a szwy czaszkowe nie są jeszcze zrośnięte. Jeśli niemowlę nie obraca jej podczas snu z jednego boku na drugi, a układa tylko w jedną stronę, wówczas pod wpływem działania siły grawitacji oraz długotrwałego ucisku może dojść do zmiany jej kształtu –  czyli deformacji.

Istnieje wiele rodzajów zniekształceń głowy – jednak ta, która najczęściej spotykana jest wśród maluszków to plagiocefalia, zwana inaczej skośnogłowiem lub syndromem spłaszczonej główki. Jej charakterystyczną cechą jest asymetryczne spłaszczenie głowy, które najczęściej dotyczy jej tylnej lub bocznej części, w wyniku czego głowa dziecka od góry wygląda jak równoległobok. Dodatkowo może występować asymetria w obrębie twarzy np. jedno oko może wydawać się większe, policzek bardziej uwidoczniony, a uszy mogą wydawać się na różnych poziomach. Podsumowując poza spłaszczeniem głowy możemy zaobserwować zniekształcenia na twarzy dziecka, a także w obrębie całego ciała.

Jakie są przyczyny plagiocefalii? Tak naprawdę, na to czy rozwinie się u naszego dziecka asymetria główki ma wpływ szereg czynników - zarówno tych „zewnętrznych” jak i „wewnętrznych”. Do najczęstszych przyczyn zalicza się:

• Podczas ciąży – ciąże mnogie, wcześniactwo, mało-/wielowodzie, ułożenie pośladkowe lub poprzeczne płodu, makrosomia płodu, niedobór witaminy D w suplementacji ciążowej;
• W trakcie porodu – przedłużający się poród, użycie kleszczy lub ekstrakcji próżniowej;
• Po porodzie – asymetria, kręcz szyi, zbyt długie przebywanie w pozycji leżącej na plecach, ograniczenie swobody ruchu przez nadmierne stosowanie bujaczka lub fotelika samochodowego.

Co zrobić, gdy zaobserwujemy płaską główkę u naszego dziecka?

• Wczesna interwencja – im szybciej zauważymy problem i zaczniemy działać, tym łatwiej jest się z nim uporać, więc gdy tylko zauważymy coś niepokojącego warto skonsultować się ze specjalistą, by podjąć odpowiednie działania.
• Stosowanie częstych zmian pozycji zarówno w łóżeczku jak i na macie – dbamy o to, by bodźce zarówno wzrokowe jak i słuchowe docierały do naszego maluszka z każdej strony.
• Podczas okresów aktywności zapewniamy dziecku możliwość swobodnego ruchu – staramy się unikać nadmiernego przebywania w jednej pozycji (w bujaczku, leżaczku czy foteliku samochodowym).
• Podczas aktywności proponujemy dziecku zabawy w pozycjach wspierających rozwój jego symetrii.
• Handling – przyjazna pielęgnacja, czyli sposoby noszenia/ podnoszenia/ wykonywania różnych czynności u maluszka, które holistycznie wpływają na jego harmonijny rozwój.
• Stosujemy specjalistyczną poduszkę lub terapię kaskową jednak tylko po konsultacji z lekarzem i/lub fizjoterapeutą dziecięcym.

Ciąża i laktacja jest dla kobiety wyjątkowym czasem, w którym młoda mama skupia uwagę na maluszku, często zapominając o swoich potrzebach – w tym również o swoim zdrowiu. To błąd! Łącznie okres ten może trwać nawet kilka lat. Nie powinien absolutnie wykluczać kobiety z badań profilaktycznych.

Rak piersi jest najczęściej rozpoznawaną chorobą nowotworową u kobiet w Polsce. Niestety dotyczy również kobiet ciężarnych oraz karmiących. Dlatego wszystkie kobiety powinny pamiętać o systematycznym (najlepiej raz w roku) badaniu USG piersi. Jest ono bezpieczne i nieinwazyjne. Zwiększa szanse na wczesne wykrycie nieprawidłowości w okolicy gruczołów piersiowych. Należy pamiętać, że ma to znaczący wpływ na całkowite wyleczenie. 

Podczas badania USG piersi lekarz może ocenić m. in.:

- mięśnie piersiowe,
- węzły chłonne,
- przewody mlekowe,
- tkankę tłuszczową,
- skórę. 

W JOPA Clinic badania USG wykonywane jest przez doświadczonego lekarza ultrasonografistę – Emilię Piątkowską. Nowoczesny aparat pozwala na dokładne i precyzyjne odczytanie obrazu diagnostycznego. 

Suche igłowanie (ang. Dry Needling) to jedna z najpopularniejszych obecnie metod leczenia bólu mięśniowo-powięziowego.

Czym jest suche igłowanie?

Terapia polega na wprowadzeniu cienkich, sterylnych igieł w różne struktury anatomiczne ciała pacjenta.

Stosuje się ją przy wszelkich rodzajach dolegliwościach bólowych aparatu ruchu, zwiększonym napięciu mięśni czy w celu terapii blizn.

Mechanizm w jaki igła stymuluje tkanki nie jest do końca opisany, natomiast wiadomo, że jest to proces obejmujący szereg reakcji zachodzących w ciele pacjenta.

Czy to boli?

Wydawać się może, że jest to terapia bardzo bolesna. Paradoksalnie, pacjenci często lepiej znoszą igłowanie niż terapię narzędziową czy długą terapię manualną. “Ból” po wbiciu igły utrzymuje się kilka sekund po czym stopniowo się wycisza.

Możliwe odczucia podczas zabiegu: rozpieranie, uczucie skurczu, cierpnięcie, ból.

Jak wygląda zabieg?

Po dezynfekcji skóry, fizjoterapeuta delikatnie wbija igły w wybrane miejsca na ciele pacjenta. W zależności od schorzenia i wybranej techniki, igłę można pompować (ruch w górę i w dół) czy zakręcać wokół jej osi. Po tym czasie czekamy, aż dolegliwości się zmniejszą. Zabieg trwa około 20-40 minut. Po zabiegu uczucie dyskomfortu może utrzymywać się do 48h.

Najczęstszymi schorzeniami, w których stosuje się igłoterapię są:

• łokieć tenisisty/golfisty,
• kolano biegacza,
• zespół cieśni nadgarstka,
• zespół bolesnego barku,
• stan zapalny rozścięgna podeszwowego,
• tendinopatie (schorzenie ścięgien),
• napięciowe bóle głowy,
• mobilizacje blizn pooperacyjnych.

U ponad 2 mln. kobiet w Polsce rozpoznano endometriozę. Uważa się jednak, że liczba osób cierpiących z powodu tej choroby jest znacznie większa. Wiąże się to z trudnościami w postawieniu prawidłowej diagnozy, co często skutkuje potwierdzeniem jej średnio 10 lat od momentu pojawienia się objawów.

Czym tak naprawdę jest endometrioza?

Endometrium to błona śluzowa wyścielająca wnętrze macicy. W przypadku endometriozy pojawia się ona w innych miejscach wewnątrz organizmu. Niestety, nie znany jest sposób jej powstawania. Istnieje wiele teorii, które nie zostały w żaden sposób potwierdzone, dlatego też lekarze skupiają się na objawach. Nie ma jednego środka, który skutecznie zwalczy tę chorobę.

Wyróżniamy:

- endometriozę otrzewnową – zlokalizowaną powierzchnię na błonie narządów jamy brzusznej i miednicy;
- endometriozę jajnikową - ogniska mają postać torbieli endometrialnych gromadzących się w jajnikach lub jajowodach;
- endometriozę głęboko naciekającą - występującą zazwyczaj w błonie śluzowej pęcherza moczowego, odbytnicy czy jelita grubego;
- adenomioza - to postać, w której błona śluzowa odkłada się wewnątrz ściany mięśniowej macicy, może obejmować cały narząd.

Endometrioza może dotyczyć aż 10 układów naszego ciała, głównie pojawia się w układzie rodnym, ale ogniska można znaleźć również w układzie moczowym, pokarmowym czy oddechowym. W bardzo rzadkich przypadkach, endometriozą dotknięty jest ośrodkowy układ nerwowy – wówczas znajdziemy ją w pępku, oku, języku czy nawet w mózgu.

Endometrioza jest chorobą przewlekłą, która niezależnie od stopnia zaawansowania może utrudniać codzienne funkcjonowanie i zaburzać komfort życia.

Jakie są objawy endometriozy?

- bolesne miesiączki oraz nieregularne cykle miesiączkowe, bolesne owulacje, przewlekły ból miednicy, problemy z zajściem w ciąże, zapalenia pęcherza, ból podczas współżycia,
- bóle kręgosłupa, bóle promieniujące do kończyn dolnych, bóle głowy,
- uczucie ogólnego osłabienia i zmęczenia, objawy depresji czy nerwicy, mogą pojawiać się stany podgorączkowe,
- często pojawiają się dolegliwości podobne do zespołu jelita drażliwego, bolesne ruchy jelit, nudności, wymioty, biegunki czy zaparcia.

W przypadku endometriozy leczenie jest procesem złożonym. Składa się z odpowiednio dobranej diety przeciwzapalnej, stosowania suplementów, wdrożenia farmakoterapii hormonalnej oraz fizjoterapii. W ostateczności zaleca się leczenie operacyjne polegające na resekcji ognisk endometriozy.

Rolą fizjoterapii jest nauczenie kobiety:

- świadomości swojego ciała,
- poprawa czucia w obszarach miednicy i mięśni dna miednicy,
- prawidłowa aktywacja i relaksacja mięśniowa,
- praca nad przywróceniem prawidłowego napięcia mięśniowego,
- poprawa elastyczności całego ciała,
- zmniejszenie wrażliwości obszarów bólowych.

Poprzez zastosowanie wielu elementów fizjoterapii uroginekologicznej, wisceralnej i terapii oddechowej jesteśmy w stanie zmniejszyć lub zniwelować dolegliwości bólowe towarzyszące kobietom z endometriozą, co ma wpływ na poprawę komfortu życia.

Stosując terapię wisceralną w obszarze jamy brzusznej jesteśmy w stanie poprawić funkcjonalność i pracę jelit oraz zmniejszyć dolegliwości jelitowe uzupełniając leczenie odpowiednią dietą i suplementacją.

Pracą w obszarze dna miednicy poprzez terapię uroginekologiczną oraz odpowiednio dobrane ćwiczenia zmniejszamy napięcia tkankowe, uelastyczniamy często powstające zrosty wytwarzane przez ogniska endometriozy. Dzięki temu przywracamy prawidłową funkcję tkanek oraz narządów znajdujących się w dnie miednicy.  Poprawiamy przepływy żylno-limfatyczne, co wpływa na lepsze ukrwienie i odżywienie tkanek. Dodatkowo wdrożenie terapii oddechowej pobudza układ nerwowy, zmniejsza skutki stresu, rozluźnia tkanki znajdujące się w obrębie klatki piersiowej i jamy brzusznej.

Kompleksowe podejście do chorych z endometriozą oraz szerokie możliwości stosowanych metod leczenia znacząco wpływają na zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz zwiększenie szans na prawidłowe funkcjonowanie w życiu codziennym.

Logopedzi i neurologopedzi odgrywają bardzo ważną rolę w intensywnej terapii i medycynie ratunkowej.

Ich wiedza i umiejętności są niezbędne w diagnozowaniu oraz leczeniu zaburzeń komunikacyjnych, a także w terapii oddychania i połykania. Zapewniają pacjentom odpowiednią opiekę oraz udzielają wsparcia w chorobie, pomagają w powrocie do normalnego funkcjonowania.

Głównym zadaniem tych specjalistów jest diagnozowanie, terapia i zapobieganie zaburzeniom mowy, języka i głosu, a także ocena i usprawnianie umiejętności oddychania, gryzienia, żucia i połykania pokarmów u pacjentów, którzy zostali przyjęci na oddział intensywnej terapii.

W przypadku pacjentów z trudnościami w połykaniu, neurologopedzi i logopedzi współpracują z zespołem lekarzy, pielęgniarek i terapeutów, aby zapewnić pacjentowi właściwą opiekę i minimalizować ryzyko aspiracji.

Neurologopedzi pracują z pacjentami, którzy przeszli choroby naczyniowe mózgu-udary, są po urazach mózgowo-czaszkowych będących najczęściej skutkiem wypadków komunikacyjnych oraz wypadków przy pracy; opiekują się pacjentami po usunięciu guzów w obrębie głowy i szyi oraz pracują z osobami z  chorobami  zwyrodnieniowymi np. demencja czy otępienie.  

Poddają też ocenie zdolności językowe, określają prognozy oraz opracowują indywidualny programu terapii dostosowany do możliwości pacjenta.

W medycynie ratunkowej logopedzi również odgrywają ważną rolę. Podczas pierwszej pomocy oceniają zaburzenia mowy i połykania  oraz zapewniają odpowiednią opiekę medyczną. Pomagają pacjentom z urazami szyi i twarzy w przetrwaniu okresu rekonwalescencji, wspierają terapię zaburzeń mowy i połykania.

Szybko podjętą terapią, bazującą na wiedzy, kompetencjach i umiejętnościach specjaliści poprawiają jakość życia pacjentów i przywracają umiejętności podnoszące jakość życia na wyższy poziom.

Przyrost masy ciała kobiety w czasie ciąży jest normą, jeśli mieści się w granicach 12 – 14 kg.  Podobnie jest w przypadku tkanki tłuszczowej, która najbardziej gromadzi się pod pępkiem, na wysokości macicy.  Zarówno w ciąży jak i w całym naszym życiu jest ona niezbędna - sprzyja ochronie naszych narządów wewnętrznych. Ciąża przyczynia się do wielu zmian hormonalnych oraz biomechanicznych, wpływających na sylwetkę i samopoczucie przyszłej mamy. Rośnie poziom hormonu relaksyny, w wyniku czego ciało staje się bardziej elastyczne a przez to  gotowe na zwiększenie rozmiaru macicy oraz na rozwój znajdującego się w niej dziecka.

Fizjologiczne zmiany w przebiegu ciąży to:

• przodopochylenie miednicy,
• pogłębienie krzywizn kręgosłupa,
• poszerzenie się ustawienia guzów kulszowych, spojenia łonowego oraz kości guzicznej,
• zachwianie równowagi mięśniowej w obrębie miednicy i powłok brzucha,
• zwiększenie długości stopy

Dość częstym zjawiskiem wynikającym z ww procesów jest rozejście mięśni prostych brzucha.

Każdy z nas posiada dwa aktony mięśnia proste brzucha zlokalizowane między dolnymi żebrami i mostkiem a spojeniem łonowym. Są one połączone kresą białą, biegnącą w linii środkowej ciała. W przebiegu ciąży dochodzi do rozluźnienia włókien tejże kresy oraz mięśni prostych brzucha, co zwiększa odstęp między tymi strukturami. Odpowiada za to rosnąca macica, która przyczynia się również do zmiany ustawienia miednicy. Fizjologiczne rozejście w ciąży, nie powinno wywoływać żadnych dolegliwości bólowych ani problemów w codziennym funkcjonowaniu. Jeśli natomiast pojawia się  ból okolicy brzucha, żeber czy pleców, można podejrzewać, że doszło do nadmiernego rozejścia.  Uwypuklanie się brzucha lub pępka w rzucie kresy białej, w momencie wstawania lub podnoszenia głowy w pozycji leżącej,  może świadczyć o rozwarstwieniu kresy białej.   O nieprawidłowych zmianach w obrębie tkanek brzucha może sygnalizować również pojawienie się na skórze rozstępów. Po porodzie kresa jest w rozluźnieniu. Powrót do jej  fizjologicznego napięcia wymaga czasu. Niestety zdarza się, że mięśnie pozostają w dużej separacji od siebie. Skóra w miejscu rozejścia wygląda starzej i jest wiotka.

Co może sprzyjać pojawieniu się takich dolegliwości?

• zła postawa,
• złe nawyki dnia codziennego,
• wcześniejsze ciąże,
• zmiany hormonalne,
• źle dobrana aktywność fizyczna i ćwiczenia,
• długie przebywanie w pozycji siedzącej,
• nadmierne obciążanie,
• zmiany w obrębie dna miednicy i pleców,
• zwiększone lub zmniejszone napięcie mięśni brzucha.

Na szczęście istnieją metody, dzięki którym można uzyskać zadowalające efekty. W przebiegu procesu usprawniania stosuje się indywidualnie dobraną terapię   ćwiczenia oraz taping.

Jeśli zauważasz niepokojące objawy - nawet w okresie połogu – umów się  na wizytę u fizjoterapeuty uroginekologicznego. Warto pamiętać, że na terapię nie jest za późno nawet kilka lat po porodzie. Niezwykle ważna jest także dbałość o profilaktykę w celu zapobiegania  ewentualnemu rozejściu.

Często postanawiamy sobie, że dokonamy jakiejś zmiany (być może z nowym rokiem 😉). Będziemy jeść zdrowo, ćwiczyć, uczyć się nowego języka itp.. Bywa jednak, że część tych postanowień nie wchodzi w życie, lub jest nam je bardzo trudno wprowadzić. Dlaczego tak jest?

Przyjrzyjmy się temu, co może leżeć u źródła trudności w podjęciu jakiegoś działania:

Niedostateczna motywacja

Może mieć przeróżne powody (i co za tym idzie, rozwiązania problemu przy jej braku będą różne), ale warto zastanowić się np.:

Czy cel jest dla mnie wystarczająco ważny?

Spróbuj zastanowić się, dlaczego podjęcie danego działania może być dla Ciebie dobre. Wypisz powody przemawiające „za” na kartce.

Czy czuję, że cel jest w moim zasięgu i co mogę zrobić, aby się do niego przybliżyć?

Być może cel, jaki sobie wyznaczyłeś/aś jest na dany moment zbyt ambitny. Jeżeli tak jest, postaraj się podzielić drogę do niego na krótsze etapy, które będziesz sukcesywnie realizować. Pomyśl, jaki cel byłby dla Ciebie realny do osiągnięcia. Niech to będzie Twój pierwszy krok.

Co sprawi mi przyjemność w związku z dążeniem do celu?

Szczęścia warto jest szukać już w drodze, a nie tylko u celu. Poszukaj czegoś, co będzie dla Ciebie miłe w samym działaniu. Nawet jeśli miałby to być ładny widok za oknem na siłowni!

Lęk przed niepowodzeniem/oceną

Zwłaszcza, gdy robisz coś po raz pierwszy, możesz nie czuć się wystarczająco pewnie i obawiać się niepowodzenia oraz oceny ze strony innych osób. Spróbuj krytycznie spojrzeć na swoje przekonania.

Co najgorszego stanie się, gdy mi się nie powiedzie? Czy są sposoby, dzięki którym będę mógł/mogła sobie z tym poradzić?

Pobaw się przez moment w scenarzystę. Jaki byłby najgorszy możliwy scenariusz, gdyby Ci się nie powiodło? Jak mógłbyś/abyś sobie z tym poradzić? Często okazuje się, że przykre skutki nie są aż tak wielkich rozmiarów, do jakich urastają w naszej głowie. Przeprowadzając taki eksperyment myślowy, być może uda Ci się nieco „rozbroić” strach. Gdy już przeanalizujesz ów katastrofalny scenariusz, odłóż go na półkę – najprawdopodobniej i tak Ci się nie przyda.

Jeżeli lęk nie jest nadmiernie nasilony, dobrą radą jest – bój się i działaj!

Perfekcjonizm

Ten punkt wiąże się do pewnego stopnia z poprzednim. Jeżeli masz w sobie nasiloną cechę perfekcjonizmu, być może przed działaniem powstrzymuje Cię obawa, że nie uda Ci się wykonać danej rzeczy idealnie. To sprawia, że postanawiasz nie robić tego wcale, lub odkładasz to na później. Zła wiadomość jest taka, że z dużym prawdopodobieństwem – masz rację. Niemożliwym jest, aby robić wszystko perfekcyjnie. Wiadomość dobra brzmi: wcale nie musisz wykonać tego na 100%. Spróbuj zamienić „perfekcyjnie” na „wystarczająco dobrze”. Nie wykonując pierwszego kroku, nigdy nie dojdziesz do ideału. Wykonując go, nawet niedoskonale, przynajmniej się do niego przybliżysz.

Jak sobie pomóc?

TIP: 5 minut rozpędu

Postanów, że będziesz wykonywać dane zadanie przynajmniej przez 5 minut, a później będziesz mieć prawo przestać. Ustaw timer i zacznij. Zobaczysz, że gdy zadzwoni, najprawdopodobniej wyłączysz go i wrócisz do działania. Jeżeli nie – może uda się następnym razem?

TIP: małe kroki

Odległy, duży cel, może wydawać się nie do osiągnięcia. Spróbuj podzielić drogę do niego na mniejsze kroki i skup się tylko na tym kroku, który masz przed sobą.

Miesiączka to naturalny proces w organizmie kobiety. Podczas niej dochodzi do złuszczenia się endometrium, czyli błony śluzowej macicy, które objawia się comiesięcznym krwawieniem. Endometrium w każdym miesiącu przygotowuje się do zagnieżdżenia zapłodnionej komórki jajowej, staje się nabrzmiałe, dobrze ukrwione i bogate w substancje odżywcze.

W momencie, gdy nie dochodzi do zapłodnienia, warstwa powierzchniowa endometrium złuszcza się i zostaje wydalona na zewnątrz z krwią. Cykl menstruacyjny trwa od 21 do 35 dni, a prawidłowa miesiączka od 3 do 5 dni.

Wielu kobietom kojarzy się ona niestety z silnymi dolegliwościami bólowymi, które dotyczą przede wszystkim podbrzusza, ale również pleców, bioder i głowy. Mogą im towarzyszyć nudności i  wymioty.

Intensywne bóle, które pojawiają się przed miesiączką lub w trakcie, często są na tyle duże, że uniemożliwiają kobiecie codzienne funkcjonowanie. Warto wiedzieć, że bóle menstruacyjne nie są normą. Niestety, w gabinetach ginekologicznych często słychać opinię, że „musi boleć” i, że „taka Pani uroda”. Pamiętajmy, że to nieprawda!

Powyższe objawy mogą być wywołane przez np.:

- endometrioze,
- mięśniaki,
- torbiele jajnika,
- zaburzenia hormonalne,
- zwiększone napięcie tkanek - mięśni dna miednicy, struktur w obrębie miednicy, mięśni pośladkowych, przywodzicieli uda, powłok brzucha.

Na zmniejszenie dolegliwości może wpłynąć niewątpliwie fizjoterapia uroginekologiczna. Podczas wizyty zostanie zebrany szczegółowy wywiad. Następnie podczas badania zostanie oceniony stan mięśni dna miednicy oraz pozostałych struktur mogących wywołać dolegliwości. Terapeuta odpowiednio dobranymi technikami będzie wpływał na zmniejszenie wzmożonego napięcia mięśni, zaleci też ćwiczenia rozluźniające i rozciągające, co może przyczynić się nawet do całkowitego zniesienia bólu.

Chirurgia to szeroka gałąź medycyny, która zajmuje się głównie diagnostyką, leczeniem zachowawczym i operacyjnym chorób jamy brzusznej i przewodu pokarmowego (w tym nowotworów) oraz chorobami odbytu, zmianami tkanek miękkich, trudno gojącymi się ranami i owrzodzeniami a także chorobami naczyń kończyn dolnych.

W JOPA Clinic konsultacje chirurgiczne przeprowadza lekarz Krzysztof Winnicki. W trakcie wizyty zbiera dokładny wywiad, wykonuje badanie palpacyjne oraz badanie ultrasonograficzne, co pozwala postawić rozpoznanie i wdrożyć odpowiednie leczenie lub ukierunkować pogłębioną diagnostykę.

W przypadku podejrzenia chorób odbytu lub procesu rozrostowego może istnieć konieczność wykonania badania per rectum.

Badanie USG pozwala na diagnostykę niepokojących zmian takich jak:

- guzy,
- torbiele,
- zgrubienia powłok,
- zmian zapalnych i nacieków wyczuwalnych palpacyjnie.

Pozwala również na monitorowanie leczenia nowotworów jamy brzusznej oraz wykrywanie przerzutów.

Wskazaniem do konsultacji chirurgicznej poszerzonej o badanie USG są następujące alarmujące objawy:

- uciążliwy, nawracający ból brzucha,
- ból o charakterze  kolkowym
- brak apetytu i utrata masy ciała
- długotrwałe zaparcia, biegunki, wzdęcia, wymioty,
- podejrzenie kamicy (żółciowej lub nerkowej),
- żółta skóra,
- zatrzymanie oddawania stolca lub moczu
- krwawienie z przewodu pokarmowego, dróg moczowych
- wyczuwalne zmiany guzowate w badaniu palpacyjnym w obrębie tkanek miękkich całego ciała,
- przebyte urazy powłok brzucha,
- powiększenie obwodu brzucha

Wykonanie tego badania wymaga od pacjenta odpowiedniego przygotowania:

- Dzień przed badaniem: unikanie pokarmów wzdymających, dieta lekkostrawna z wyłączeniem jarzyn, owoców, ciemnego pieczywa, nie przyjmować napojów gazowanych, zalecana woda mineralna niegazowana
- Espumisan 3 x 2 kapsułki dzień przed badaniem - preparat ma na celu usunięcie gazów z przewodu pokarmowego, które utrudniają obrazowanie
- 6 godzin przed badaniem należy pozostać na czczo

Drodzy Rodzice

Pierwsze miesiące życia dziecka są kluczowe dla jego rozwoju. Jest to czas obfitujący w wiele niezbędnych dla prawidłowej oceny malucha badań, pozwalających wykryć ewentualne nieprawidłowości i wdrożyć odpowiednie działanie.

Jednym z miejsc, które maluszek wraz z rodzicami powinien obowiązkowo odwiedzić jest poradnia preluksacyjna. Na kontrolę bioderek swojej pociechy po raz pierwszy należy zgłosić się między 4-8 tygodniem jej życia. Badanie nie wymaga specjalnego przygotowania, jest nieinwazyjne i bezbolesne.

Lekarz oprócz testów klinicznych wykonuje diagnostykę obrazową przy pomocy USG. Na tej podstawie ocenia prawidłowość budowy stawów, by wykluczyć ewentualne wady (np. dysplazję) i wskazuje odpowiednią pielęgnację (np. w trakcie przewijania czy noszenia malucha).

Druga wizyta powinna odbyć się po ukończeniu przez dziecko 3-go miesiące a trzecia, kiedy zacznie chodzić, jednak o ich częstotliwości ostatecznie decyduje lekarz. Warto pamiętać, że to trwające około 20 minut badanie może zniwelować ryzyko pojawienia się problemów z rozwojem motorycznym. Należy podkreślić, że wczesne wykrycie dysplazji stawów biodrowych umożliwia podjęcie skutecznego leczenia zachowawczego i chroni przed koniecznością wykonywania u niego poważnego zabiegu operacyjnego.

W JOPA Clinic kontrolą bioderek Waszych milusińskich zajmują się ortopedzi z niezwykłą cierpliwością do najmłodszych pacjentów.

Ciąża jest wyjątkowym stanem w życiu kobiety. W tym okresie zachodzi w jej organizmie wiele zmian. Przyszłe mamy przeżywając ten czas powinny pamiętać, że aktywność ruchowa najczęściej nie jest przeciwwskazana. Przeciwnie – wpływa pozytywnie na ciało kobiety oraz na prawidłowy rozwój płodu.

Osoby, które przed zajściem w ciąże preferowały „kanapowy” tryb życia właśnie teraz powinny to zmienić, wdrażając ruch – choćby w postaci spacerów.

Warto pomyśleć również o regularnych wizytach u fizjoterapeuty, zarówno w ramach przygotowania do porodu jak i w momencie pojawienia się dolegliwości np. ze strony kręgosłupa. Użycie odpowiednio dobranych technik fizjoterapeutycznych oraz ćwiczeń pozwoli zniwelować ból oraz zmniejszyć szanse na pojawienie się jego nawrotów.

Częstym zabiegiem stosowanym u kobiet w ciąży jest kinesiotaping. Jest to nieinwazyjna metoda, która ma na celu zmniejszenie napięć mięśniowych przynosząc zauważalną ulgę.

Na wizytę u fizjoterapeuty mogą zgłaszać się przyszłe mamy, u których pojawia się między innymi:

- rwa kulszowa czy udowa,
- bóle głowy,
- dolegliwości w obrębie klatki piersiowej,
- drętwienia, mrowienia kończyn dolnych i górnych,
- dolegliwościami uroginekologicznymi m.in. problemy z pęcherzem, uczucie ciągłego parcia, wstawanie w nocy do toalety, zaparcia, hemoroidy, bóle w okolicy krocza czy spojenia łonowego, bolesne stosunki, bóle między żebrami.

Za oknem piękna, słoneczna pogoda. Wysoka temperatura powietrza sprawia, że zmieniamy obuwie na sandały, klapki czy baleriny. Wydaje się, że to najlepsze, co możemy zrobić dla naszych stóp. Niestety, najczęściej nie zapewniamy im wtedy odpowiedniej amortyzacji i stabilizacji, skutkiem czego może być pojawienie się bolesności pięty.

Dolegliwości w tej okolicy stopy kojarzymy głównie z ostrogą piętową. Bardzo często okazuje się jednak, że powód jest całkiem inny.

Jak go znaleźć?

Niezwykle istotne jest precyzyjne badanie bolesnego obszaru ciała. Niekiedy konieczne jest poszerzenie diagnostyki o badanie obrazowe tj. USG czy MRI.

Co może wywoływać te uciążliwe dolegliwości?

Powodów może być wiele np. stan zapalny ścięgna Achillesa, konflikt po przebytej jałowej martwicy guza piętowego czy entezopatia rozcięgna podeszwowego. Zdarza się, że ból nasilają problemy ze strony kręgosłupa (najczęściej odcinka lędźwiowego) czy kończyny dolnej (np. zwiększone napięcie mięśni łydek prowadzi do mechanicznego przeciążenia i stanów zapalnych ścięgna Achillesa czy rozcięgna podeszwowego).

Bardzo ważną rolę w procesie leczenia odgrywa fizjoterapia ukierunkowana lokalnie, jak i obejmująca całą kończynę i kręgosłup lędźwiowy. Często po badaniu okazuje się, że należy pracować nad korekcją postawy. Istotne jest dostosowanie odpowiedniego obuwia, unikanie aktywności nasilających dolegliwości. W walce z bólem pięt wykorzystywać można wiele metod fizjoterapeutycznych – od terapii manualnej, narzędziowej, igłoterapii po fizykoterapię i kinezyterapię.

Doskonałym uzupełnieniem może okazać się również dobór indywidualnie dopasowanych do stopy dynamicznych wkładek ortopedycznych.