Spojenie łonowe to krążek, który łączy kości łonowe. Pod względem budowy przypomina dyski znajdujące się w kręgosłupie. Taka budowa umożliwia niewielki ruch nie przekraczający 2 mm oraz trzymanie stabilności miednicy. Jego praca jest dodatkowo wspierana przez otaczające mięśnie i więzadła.

Stan zapalny spojenia łonowego spowodowany jest powtarzającymi się urazami lub przeciążeniami danego regionu. Uszkodzenie wywołuje silne dolegliwości bólowe. Liczne badania wskazują, że czynnikiem etiologicznym zapalenia tej struktury jest nierównowaga mięśniowa między mięśniami brzucha, a przywodzicielami ud. Pod jej wpływem zwiększają się siły ścinające, działające na spojenie i uszkadzają je. To wpływa na przeciążenie i uszkodzenie powięzi oraz mięśni tej okolicy.

Objawy zapalenia obejmują ból podczas ruchu nogi w przód zlokalizowany w spojeniu łonowym, dolnej części mięśni brzucha oraz przywodzicielach. Rozpoznanie kliniczne opiera się najczęściej na dokładnie zebranym wywiadzie, badaniu fizykalnym oraz wynikach radiograficznych, takich jak np. RTG, USG czy MRI. Ponieważ dolegliwości bóle w okolicy pachwiny nogą być trudne do wyjaśnienia, zespół medyczny musi rozważyć kilka różnych diagnoz.

Schorzenie to często występuje u różnych grup sportowców, takich jak np. biegacze długodystansowi czy koszykarze, jednak najczęściej występuje ono u piłkarzy nożnych i futbolistów amerykańskich. Skoki, ruchy skręcające lub nagłe zmiany kierunku biegu, cięcia i kopania, wspólne dla obu dyscyplin są związane z patogenezą zapalenia kości łonowej. Pomimo niskiego procenta występowania problemu, często jest to kontuzja wykluczająca zawodnika na długi okres czasu z powodu niedokładnej diagnozy. Ponieważ urazy pachwiny zostały uznane za jedne z najtrudniejszych kontuzji sportowych w dokładnym diagnozowaniu i leczeniu, trenujący sportowiec powinien dokładnie zrozumieć patomechanikę i cechy kliniczne problemu.

Zespół zapalenia kości łonowych wpływa negatywnie na wyniki sportowe. Jest to bowiem przewlekły, bolesny zespół, który należy rozpoznać i leczyć jak najwcześniej. Tylko wtedy można osiągnąć optymalne rezultaty. Leczenie polega na wyeliminowaniu aktywności fizycznej, połączeniu terapii manualnej, indywidulanie dobranych ćwiczeń oraz fizykoterapii. Należy zadbać o zwiększenie stabilności kompleksu miedniczego. Podobnie, jak w przypadku wielu urazów sportowych, najważniejsza jest profilaktyka.

Warto pamiętać o:

• Odpowiedniej rozgrzewce,
• Ćwiczeniach wpływających na elastyczność mięśni ( głównie przywodzicieli),
• Ćwiczeniach kondycyjnych,
• Korekcji problemów biomechanicznych (nierównowagi mięśni agonistycznych antagonistycznych).

Ma to ogromne znaczenie, poczynając od sezonu przedsezonowego, a kończąc na sezonie gry. Dodatkowo zawodnik może powrócić do normalnych treningów, tylko w przypadku całkowitego wycofania się objawów, ponieważ zbyt szybki powrót powoduje często nawrót problemu.